Ik heb nooit geloofd wat hij zei. Want ik wist dat het niet waar was. Maar de woorden hadden zoveel impact, dat ik het bijna ging geloven. Het manipuleren en indoctrineren. Daar kon ik me niet tegen wapenen. Ik wist dat het niet waar was wat hij zei. Ik wist dat ik de waarheid vertelde. En toch raakte het ontzettend.

De problemen begonnen, nadat mijn man ziek werd en daardoor ergens anders ging wonen.
Vanaf dat moment was ik alleen met mijn kinderen in de woning naast mijn buurman. Hij begon steeds meer contact met mij te zoeken, onder het mom van hulp bieden.

Aanvankelijk leek het onschuldig, maar op een dag verklaarde mijn buurman me plotseling de liefde en vertelde hij dat hij mij al geruime tijd als zijn toekomstige partner zag. Ik was totaal verrast en vertelde hem duidelijk dat dit niet zo was. Vanaf dat moment begon de buurman me te stalken. Hij heeft liedjes door de muur heen gestuurd. Met teksten als “Ik blijf altijd van je houden.”
Hij heeft briefjes in de brievenbus gestopt. En daarnaast begon hij me verbaal te intimideren, omdat ik niet mee ging in zijn verhaal. Hij kotste mij uit, steeds meer en meer.

In die periode voelde ik me ongelofelijk alleen. Omdat het niet serieus genomen werd. Het was vooral mijn individuele probleem en daardoor durfde ik niet genoeg hulp te vragen. Ik heb laatst een heel mooi gesprek gehad met één van mijn dierbare vriendinnen. Dat zij op een gegeven moment het gevoel had, dat ik het bagatelliseerde wat mijn buurman deed en mijn reactie daarop. Terwijl zij dacht dat het heel heftig was wat er gebeurde. Maar ik was het niet aan het bagatelliseren. Ik was aan het overleven.

De stalking had een enorme impact op mijn dagelijkse leven. Ik werd bang, ik wist dat zijn vrouw bij hem weg is gegaan, omdat hij verbaal en fysiek agressief was. Achteraf had ik dat liever niet willen weten. Maar goed, dat was zo. Want dan had ik misschien anders gereageerd. Ik kwam in een freeze-reactie terecht. Ik voelde me voortdurend bedreigd en begon mijn routines aan te passen om hem te vermijden, zoals alleen in de tuin zijn wanneer hij weg was. Mijn eigen huis voelde niet meer veilig. Hij beroofde mij daardoor van mijn vrijheid.

Toen ik hulp zocht bij de politie en maatschappelijk werk, liep ik tegen muren aan. Ze gaven me de raad voorzichtig te zijn met hoe ik reageerde, omdat op het moment dat ik iets van hetzelfde kaliber terug zou zeggen tegen hem, het een burenruzie zou worden. Daarin hebben namelijk, anders dan bij stalking, twee partijen een aandeel in de ruzie. Hij woonde naast me! En dat heb ik heel ingewikkeld gevonden. Want ik moest dus alles slikken wat hij riep en deed. En dat is echt onder mijn huid gaan zitten.

Ik denk dat ik daar wel mee geworsteld heb. Mezelf afvragen of ik niet schuldig was aan de situatie, dat ik verkeerde signalen gaf. Maar ik ben alleen maar vriendelijk geweest. Meer niet. Maar het voelde soms zo… alsof ik heb gelogen. Zeker als andere mensen zeiden dat ik mijn grenzen niet goed aangegeven heb. Dat raakt mijn gevoel voor integriteit, want hij deed alsof ik hem heb verleid. Hij heeft me ook precies op die plek gepakt,
op mijn integriteit. Dat is een van mijn kernwaarden. Ik ben niet verantwoordelijk voor wat hij heeft gedaan.

De instanties gaven aan dat er pas ingegrepen kon worden als mijn buurman fysiek geweld gebruikte. Of als het stelselmatige belaging zou worden. Ik werd aangespoord om een dossier bij te houden van de incidenten. Uiteindelijk werd de buurman door de politie opgeroepen voor een stopgesprek, waarin hij aangaf te willen stoppen met zijn gedrag, maar dat hij er last van had dat ik hem ‘triggerde’ als hij me zag. Hoewel het gesprek tijdelijk voor rust zorgde, hervatte de stalking na enige tijd. De buurman begon ook mijn familie en vrienden lastig te vallen. Hij schreeuwde naar hen en stuurde berichten naar hen en vertelde hoe een slechte invloed ik op iedereen had. Hij hield vast aan het idee dat ik ontrouw was, en bleef mij lastig vallen. Uiteindelijk heeft het met tussenpozen 1,5 jaar geduurd. Er leek een einde aan de situatie te komen, doordat ik verhuisd ben.

Na de verhuizing dacht ik dat het voorbij was, maar na een tijd begon ik anonieme telefoontjes te ontvangen. Dit wakkerde in eerste instantie mijn angst aan, dat het nog niet voorbij was.
Maar ik voelde ook dat er iets veranderd was. Ik zat niet meer klem, we waren geen buren meer.
En toen heb ik meteen actie ondernomen. Geen freeze-, fight- of flight-reactie. Geen overlevingsstand. Maar doorgaan met mijn eigen leven. Dat was heel fijn.
Het heeft me laten zien dat ik een stuk veerkrachtiger was geworden.

De hele situatie heeft mij op een bepaalde manier geholpen om meer ruimte in te nemen, zodat ik meer gehoord en gezien mag worden. Wat ik soms moeilijk vond voordat dit begon. Ik ben meer open geworden over wat er van binnen speelt. De verbinding met de mensen die om mij heen stonden is daardoor nog dieper geworden. Nog hechter. Dat vind ik wel bijzonder.

Nog steeds blijf ik alert op elke mogelijke dreiging. Ik heb hulp gezocht via therapie, waaronder EMDR, om de psychologische schade die hij heeft aangericht te verwerken. Toch blijven bepaalde geluiden, zoals harde schreeuwen van buiten, me soms angstig maken. Ondanks de zware periode zie ik ook mijn groei als persoon. Ik voel dat ik mezelf heb ‘gelijmd’ na de breuken die deze ervaring heeft veroorzaakt. Ik heb geleerd om met ‘scherven’ te leven en mezelf te herstellen na de traumatische gebeurtenissen. Mijn nieuwe woning biedt me nu de rust en veiligheid die ik eerder miste en daar geniet ik van. Ik voel me gesteund door vrienden en familie. En heb geleerd dat ik sterker ben dan ik dacht, dat geeft me kracht om verder te gaan.

Wat ik merk in gesprekken is, dat er vaak een individualistisch probleem van gemaakt wordt. Terwijl het natuurlijk eigenlijk een maatschappelijk probleem is. Want er zijn meer vrouwen zoals ik.