Mijn man en ik hebben al sinds het begin van onze relatie een grote kinderwens. Ongeveer een jaar geleden hebben wij besloten om het te gaan proberen, dit ging in nauw overleg met de gynaecoloog. Ik ben al lang bij hem onder behandeling vanwege verklevingen in mijn baarmoeder. Na een half jaar waren wij nog niet zwanger en werden er onderzoeken gedaan naar onze vruchtbaarheid. Hieruit bleek onder andere dat ik erg weinig eicellen had voor mijn leeftijd. Dit legde wat tijdsdruk op het hele proces en dus hebben wij toen samen met de gynaecoloog besloten om direct te starten met een IVF-traject.

In april ben ik gaan solliciteren voor een nieuwe baan bij een nationaal groot bedrijf.
Ik heb eigenlijk altijd studies gedaan waarvan de mensen om me heen zeiden: ´Dit moet je doen,
dit past bij jou´. Maar dat klopte niet. Deze keer wilde ik solliciteren op iets wat ik zelf uitkoos, wat ik zelf wilde en wat ik tot mijn pensioen zou willen doen. Dus toen heb ik een lijstje gemaakt van wat ik zocht in een baan. Daarna ben ik vacatures gaan zoeken en heb die ernaast gelegd. En zo kwam ik uit bij conducteur. Het was een hele pittige sollicitatieprocedure, maar ik ben er doorheen gekomen, in september mocht ik starten met het opleidingstraject.

Al bij het informatiegesprek op mijn eerste dag was ik open en eerlijk over het IVF-traject dat ik op dat moment volgde. Daar werd positief op gereageerd, zowel door begeleiders als mijn manager. Ze reageerden begripvol en vriendelijk; ze verzekerden me dat als ik mijn echo’s en punctie zo veel mogelijk buiten werktijd zou plannen, dat het wel goed kwam. Ik voelde me echt welkom. De baan voelde voor het eerst als iets wat klopte, als een plek waar ik kon zijn wie ik ben.

Ik ben altijd heel open over alles. Ik ben namelijk van mening dat wanneer je overal open over kunt praten, dan weten mensen waar ze aan toe zijn. Met als gevolg dat je makkelijk samen naar een oplossing kunt zoeken als er iets is.

Ik voelde me echt vanaf dag één direct al op mijn plek. Eigenlijk vanaf het moment dat ik mijn uniform aantrok, voelde ik dat het goed kwam, ik kreeg er energie van. Alle collega’s waren super lief, ik ben echt met open armen ontvangen. Er was ook direct een goede klik met mijn werkplekbegeleider, waar ik het meest mee op de trein mee zou gaan. Ik kreeg ook heel veel positieve feedback; je pakt het goed op, je gaat snel en je leert snel, dat soort dingen.

Ook het IVF-traject werd van alle kanten heel positief ontvangen. Ze vertelden: Als het eventjes niet gaat, dan ga je gewoon even rustig zitten en pak je even je momentje. We denken met je mee, dat komt wel goed. Ik had ze ook verteld dat ik op een gegeven moment tijdens een echo te horen kon krijgen dat ik twee dagen later voor een punctie moest komen. Dan ben je ook onder een roesje en kun je onverwacht de hele dag niet werken. Om geen achterstand op te lopen bij de opleiding was ik bij de zelfstudie die je naast de praktijk moest doen al in het voren gaan werken.

Zo had ik mijn echo op een maandagmiddag gepland. Volgens mijn rooster ging ik in de ochtend mee op de trein, ‘s middags had ik vrij. De vrijdag ervoor kreeg ik een mailtje van personeelszaken dat ik maandag een verplichte dag had voor alle nieuwkomers. Dus heb ik meteen mijn teammanager opgebeld om te overleggen of ik de afspraak voor de echo moest verzetten. Hij zei nee, dat hoeft niet, want dit is veel te kort dag dat ze dit sturen. Dus stuur mij die mail maar door. Dan meld ik je wel af voor die dag.

De donderdag daarna wilde mijn manager na mijn dienst even samen gaan zitten. Om het een en ander te bespreken en door te nemen. Ik denk prima, dan kan ik ook direct aangeven dat dit traject nog maximaal twee weken duurt. Dus de afspraken zijn bijna klaar. Ik kom daar binnen en hij zegt, ben je zover? Op het moment dat we de kamer inlopen vroeg hij aan een andere manager, ben jij ook zover? Dat vond ik vreemd, we zouden toch een gesprek met z’n tweeën hebben? Toen we tegenover elkaar zaten, zag ik bij mijn eigen manager de emotie in zijn ogen staan. Hij zei, ik heb slecht nieuws voor je.

Ik werd ontslagen. De andere manager bleef herhalen dat mijn beschikbaarheid niet voldeed aan de strenge opleidingseisen. Dat je daarvoor echt fulltime beschikbaar moest zijn, daar zijn we heel streng in. Zij wees mij erop dat ik zelf daarmee akkoord was gegaan tijdens de sollicitatieprocedure. Dus moesten ze mij laten gaan. Mijn eigen manager vond het duidelijk heel vervelend. Hij gaf aan mij een positief advies mee te willen geven, dat ik een aanwinst voor het bedrijf was. Hij raadde me aan om opnieuw te solliciteren als ik weer helemaal beschikbaar was. Ik dacht meteen: wanneer dan? Als ik zwanger ben of als ik een baby heb ? Dan ben je ook niet fulltime beschikbaar. Het ontslag was voor mij een enorme schok. Ik had alles op alles gezet om aan de eisen te voldoen, ik liep qua thuiswerk voor op schema, ik had eigenlijk verder niks gemist behalve die verplichte dag en twee dagen omgeruild. Op basis daarvan hebben ze dat besluit genomen.

Ik vind openheid en eerlijkheid heel belangrijk, dat is wie ik ben, mijn kern. Die ligt een beetje onderuit, zullen we maar zeggen. Het voelt ergens een
beetje alsof je bent aangetast in wie je bent of zo. Alsof je niet mag zijn wie je bent. Dat roept heel veel frustratie en weerstand bij mij op. Omdat ik vroeger ook nooit mocht zijn wie ik was en wie ik wilde zijn, zo ben ik opgegroeid. Ik heb daar zo hard voor gevochten om te kunnen en mogen zijn wie ik ben. Ik wil dit niet van mij af laten nemen.

De eerste dagen was ik vooral heel verdrietig. Daarna kwam ook wel iets van boosheid, alleen ben ik nooit in mijn hele leven heel goed geweest in boos zijn. Ik merkte dat ik het moeilijk vond om aan mensen te vertellen waarom ik ontslagen was. Ook al zei iedereen om me heen, mensen van de vakbond, familie, vrienden, het is omdat je zwanger wilt worden. En toch, het kon er bij mij niet in dat dat de reden was. Dan ging ik het toch weer bij mezelf zoeken, heb ik iets gedaan? Heb ik iets fout gedaan? Omdat dat voor mij een logischere reden zou zijn dan mijn kinderwens. Ik zag ook het ongeloof bij mensen die ik het vertelde, zo van, dat kan toch niet? Ik was erg bang dat mensen dachten dat het aan mij lag. Maar dat gebeurde niet, mensen hadden juist zoiets van, jeetje, wat heftig voor je. Het voelde heel oneerlijk, alsof ik werd gestraft voor mijn eerlijkheid over het IVF-traject.

Ik vraag me af of mijn openheid wel juist is geweest en ik zie er tegenop om weer te gaan solliciteren. Het voelt alsof mijn mond gesnoerd is. Alsof ik niet meer open en eerlijk kan zijn zoals ik ben. Ja, dat is niet goed hè? Want eigenlijk is die eerlijkheid en openheid alleen
maar hartstikke goed.

Het ontslag had niet alleen emotionele gevolgen. Financieel veranderde er ook veel voor mij en mijn man. Ik heb geen inkomen meer, door mijn gebrek aan werkervaring in het verleden, kom ik niet in aanmerking voor een WW-uitkering en ben ik nu afhankelijk van het inkomen van mijn man. Hierdoor is onze financiële situatie kwetsbaarder geworden en moeten we extra bewust zijn van het geld dat wij uitgeven. Onze wens voor gezinsuitbreiding is natuurlijk ook niet kosteloos en mocht er wel een kind komen dan kost dit ook het nodige.

Toch probeer ik deze ervaring om te zetten in iets positiefs. Door mijn verhaal te delen in dit project, wil ik bijdragen aan bewustwording rondom zwangerschapsdiscriminatie, dat het nog steeds bestaat en grote gevolgen heeft. Als ik zelfs maar één persoon inspireer of één bedrijf bewust maak van de impact van discriminatie op dit vlak, dan voelt het al de moeite waard.

Ik keek naar de vaas die ik gekozen heb en wist direct, deze past bij mij. Het is één van de wat grotere vazen en dat staat toch een beetje symbolisch voor mijn leven, voor alles wat ik heb meegemaakt, dat is heel veel. Ook omdat er een deksel op zit. Ik kan inmiddels zelf bepalen of het deksel er bij mij wel of niet op zit. Soms heb ik het nodig dat de deksel erop zit, zodat ik mij kan focussen op het normale leven. Op andere momenten, als ik erover moet praten, kan ik die deksel er ook wel weer afhalen en kan ik weer bij alles komen. Net als ikzelf heeft de vaas zichtbare littekens, deze staan wat mij betreft voor kracht en veerkracht.