Het hele verhaal is eigenlijk begonnen bij mijn oma. De vader van mijn moeder is overleden toen ze één was. Vanaf dat moment was mijn oma een alleenstaande vrouw met een eigen huis. En dat kon niet, dat was vreemd, die moest wel een hoer zijn. Dat was hoe er in de buurt werd gedacht. Ze hoorden er niet meer bij.  
 
Ikzelf kreeg met de buurt te maken toen mijn oma overleed. Haar laatste wens was dat wij als gezin daar in dat huis kwamen wonen. Mijn moeder wilde helemaal niet, maar omdat het mijn oma haar laatste wens was, zijn we toch gegaan. Ik heb een vorm van autisme en daar ben ik altijd heel erg mee gepest door andere kinderen. De volwassenen zeiden er niks van, de buurt begreep het niet, ik moest maar normaal doen. Mijn moeder probeerde het altijd uit te leggen, altijd. Maar ze wilde niks met ons te maken hebben.

Eigenlijk denk ik bijna altijd het gevoel heb gehad dat ik niet mezelf mocht zijn. Toen ik getest werd op autisme was ik vijf. Er is letterlijk tegen mijn ouders gezegd dat ik nooit iets zou kunnen.    

Opgroeiend in Kampen heb ik eigenlijk geen plekken gehad waar ik me thuis voelde. Mijn ouders zijn gescheiden omdat mijn vader gewelddadig was. Daarna kreeg ik een stiefvader die  heel goed was in manipuleren, in mensen tegen elkaar opzetten. Dat was niet per se alleen maar fysiek het geweld, het was vooral mentaal. Want hij heeft een laag IQ en is laag geletterd, dus hij begrijpt dingen niet. Hij heeft heel snel het gevoel dat wij boven zijn niveau praten en dan kan hij in één keer heel boos worden. Dan haalt hij je naar beneden, doe je alles verkeerd. 
 
 Voor mijn gevoel heb ik in Kampen altijd heel hard ervoor gevochten dat ik kan zijn wie ik ben. Alleen ik was er op een gegeven moment, zo klaar mee. Ik heb heel lang het idee gehad dat ik me altijd moest verantwoorden voor alles wat ik deed. En daar wordt je moe van. Ik wou gewoon mezelf kunnen zijn en ook gewoon soms dingen kunnen zeggen die niet per se politiek correct zijn. 
 
Toen ik twintig was ging ik naar het Cibap in Zwolle. Op die opleiding kon gewoon alles, kon iedereen kon zichzelf zijn en dat was de eerste plek waar ik me ook wel echt vrij voelde. Ik besloot mijn haar te gaan verven en zo. Mijn moeder heeft wel gezegd, mensen gaan nare dingen zeggen. Maar dat gaan mensen altijd doen. Mensen gaan altijd iets vinden waar ze je op kunnen pakken. Toen besloot ik mijn koptelefoon te gaan dragen, ik hoor ze niet, ik hoor ze letterlijk niet, want ik liep in Kampen altijd met oordoppen in, want ik voelde me er gewoon niet thuis.  

Ik dacht altijd, Kampen is het probleem. Ik weet nog wel dat ik hier, toen ik hier net in Zwolle woonde, dat er jongeren waren die mij gingen uitschelden voor homo, dat had ik in Kampen nog niet gehad. Daar bleef het bij kijken, zeg maar. 

Het waren vooral de blikken die ik moeilijk vond in Kampen. Soms had ik het liefst gehad dat ze iets hadden gezegd, dan had ik het kunnen uitleggen, met ze in gesprek kunnen gaan, dan kun je je er tegen verweren. Maar daar was voor mijn gevoel geen ruimte voor. Pijnlijk was de keer dat ik van het station naar huis liep. Ik was naar school geweest en ik had mijn ogen best wel donker opgemaakt. Dat had te maken met een fotoshoot op school. Als je over de brug heen bent, zit er links een restaurant, daar was een bruiloft of zo. Ik stond daar alleen en al die mensen gingen ineens opstaan en begonnen me uit te lachen. Dat raakt me nog steeds als ik er aan terug denk.  

In Zwolle krijg ik wel eens complimenten over mijn uiterlijk, in Kampen nooit.   Het is dubbel, aan de ene kant ben ik onzeker, heb ik een laag zelfbeeld en moet ik ook beter dan 100% zijn. Aan de andere kant wil ik altijd graag mezelf laten zien. En wordt er iets in me aangewakkerd. Zo van, oh, ze vinden me raar, dan ga ik het nog gekker doen. Ik denk dat dat misschien zo in elkaar zit, dat je zo gaat denken, als jullie me zo zien dan kun je het krijgen ook. Het gekke is, er is altijd spanning in mijn leven geweest, altijd. Ik ben niets anders gewend. Ik was altijd bang voor de rust, bang dat ik het saai ga vinden. Misschien heeft het daar ook iets mee te maken. 

 Ook heb ik een ex die mij vaak naar beneden haalde, Zo zei hij vaak dat ik niet mannelijk genoeg was, hierdoor ben ik erg aan mezelf gaan twijfelen. Na deze relatie is mijn ex mij gaan stalken, zo belde hij meerdere keren op een dag en zei dat hij mij iets wou aan doen, ook kreeg ik e mails met de meest nare verwensingen. 

In 2021 kwam ik in contact met de gemeente Zutphen, omdat ik in deze stad stage liep. De gemeente had een onderzoek onder LHBTI jongeren gedaan, hier kwam uit dat zij zich onveilige voelde, zo zijn wij op het idee gekomen om voor deze jongeren avonden te organiseren, waarbij ze ervaringen kunnen uitwisselen en zichzelf kunnen zijn. Mede door deze jongeren heb ik geleerd dat het woord non-binair bestaat, op dat moment vielen bij de puzzelstukjes op hun plek. Mede door dit project merkte ik dat ik zoiets ook in Kampen wilde, zo is Rosewolk ontstaan  

Mijn hele leven lang weet ik eigenlijk al dat ik me niet per se als man identificeer. Alleen bestond het woord non-binair tot vier jaar geleden niet. Er liepen niet bepaald voorbeelden in Kampen rond. De Rose Wolk, een initiatief dat ik mede heb opgezet voor de LHBTI-gemeenschap in Kampen was daarom belangrijk, omdat er weinig was voor mensen zoals ik, die zich niet standaard binnen de maatschappelijke norm voelen passen. Hoewel ik trots was op dit project, ben ik uiteindelijk gestopt door onvrede over de samenwerking met de gemeente en omdat ik niet langer in Kampen woonde. 

Omdat ik weet dat het een nieuw iets is, non-binair Kijk, ik kan wel boos worden, maar dan worden mensen ook boos. Dan ga je tegenovergesteld bereiken. Je kan het beter op een aardig manier doen, dan bereik je er eerder wat mee dan als je het andersom doet. Dat is soms lastig. En vooral in het begin heb ik daar veel moeite mee gehad. Maar nu ook ben ik er makkelijker in, ook met hoe mensen me aanspreken. Dan ik denk, ik weet voor mezelf hoe het zit. En ik weet hoe ik zelf ben.

Vorig jaar ben ik ontslagen van mijn werk in een schoenenwinkel. Vanwege mijn uiterlijk. Want ze vonden dat ik er te alternatief uitzag, daarom moest ik weg. Dat is letterlijk gezegd. En dat vond ik heel pijnlijk. Maar dit was ook de eerste keer dat ik vanwege mijn uiterlijk zoiets hoorde, dat was me nog niet eerder gebeurd. En wat ik misschien wel het vervelendste vond ; als het iemand anders overkomt, zie ik al snel hoe andere mensen zouden moeten reageren. Maar ik nu bij mezelf wist het gewoon niet en daar heb ik ook best wel een tijdje mee gezeten.  

Ik vind het heel belangrijk dat mensen wat beter na gaan denken voordat ze dingen zeggen over anderen. Ik heb altijd gezegd, je hoeft andere mensen niet te begrijpen zolang je maar respect voor ze hebt. Ik bedoel, ik begrijp ook niet alles. Maar ik heb er wel respect voor. En dat vind ik het belangrijkste. 

Sinds ik op mezelf woon, het is eigenlijk 180 graden gedraaid. Dat gaat heel goed, het allemaal een stuk positiever geworden is. Uiteindelijk had ik me gewoon voor alles en iedereen afgesloten, mijn gevoel compleet geblokkeerd en dat heeft heel lang geduurd, ik denk sowieso tot eind vorig jaar dat die muur een beetje naar beneden kwam. Dat is nu ook waarom ik merk dat ik beter bij mezelf kan. En dat ik positiever, maar ook rustiger ben. Omdat ik weer dingen voel. En dat is goed. 

Ik heb nu een rustig leven, ik had niet verwacht dat ik het zou kunnen. Maar ik ben er heel blij mee. Het gaat zo goed dat ik over een paar weken mijn therapie ga afsluiten. Ik merk onder andere aan mijn uiterlijk, het is allemaal iets minder heftig is dan het was. Ik heb eerder make-up, maar ook alle kleuren haar gehad, echt knalroze, paars, van alles. Dus dat het nu al een tijdje zwart is, niet op een saaie manier, weerspiegelt hoe ik nu in het leven sta.